De structurele aanpak van de woningmarkt. Hoe vaak is dat mantra herhaald in 2013? Zou minister Blok denken dat wanneer je het maar vaak genoegd zegt, het vanzelf bewaarheid wordt? Je staat er bij, je kijkt er naar, je snapt het niet.

Staatssteun? Vanaf de brutering werkt de corporatiesector zonder subsidies. Op de drijvende kracht van de waardeontwikkeling van het vastgoed heeft de volkshuisvesting kunnen floreren. In het streven naar een gelijk speelveld voor iedereen introduceert de Overheid een boete op investeren in sociale huurwoningen. Wonderlijk. In het sociale segment zullen beleggers derhalve niet snel meer acteren. Dat deden ze al nauwelijks, maar nu helemaal niet meer. Minister Blok zet de kaarten op het ontstaan van een commerciële huurmarkt.

Door echter in een woningmarkt met dalende prijzen de huurprijsgrenzen voor sociale huurwoningen stelselmatig met inflatie te verhogen, vreet de sociale huur de markthuur op; de huurprijsgrens voor sociale huur is opgetrokken naar 699 euro. Het fenomeen doet zich nu voor dat enerzijds de doelgroep die in sterke mate is aangewezen op sociale huur de hoge huurprijzen niet meer kan betalen, en anderzijds mensen met een iets hoger inkomen de sociale huursector niet meer in kunnen, en tegelijkertijd de markthuur van boven de 700 euro niet kunnen betalen. Dan wel de financiering van de koopwoning niet rond kunnen krijgen. Met andere woorden: iets is beschikbaar – maar je mag er niet in.

Woon je er in, dan kan je het op termijn niet meer betalen. Kan je het wel betalen – dan krijg je het niet gefinancierd. En mocht het zo zijn dat je het wel gefinancierd krijgt, en je kunt het betalen – dan is er geen beschikbaarheid. Tja. Daarmee is het markthuursegment op voorhand verworden tot een nichemarkt, passend voor mensen die in de wacht zitten van een goedkopere koopwoning, een noodsprong maken vanuit een scheiding. Passanten die zo snel mogelijk doorschuiven. Probeer daarvoor beleggers maar eens te interesseren.

De overheid is er in geslaagd om de investeringsdrift bij corporaties te beteugelen, het voor beleggers maximaal onaantrekkelijk te maken om in het sociale segment te investeren, en het markthuursegment te laten verdampen. Het beleidsdenken in Den Haag acteert nog in de overtuiging dat de vastgoedmarkt floreert, vastgoedprijzen en inkomens stijgen.Op de korte termijn realiseert Blok hetgeen hij zoekt: een bijdrage aan de schatkist. Op de lange termijn frustreert het beleid in vergaande mate de werking van de woningmarkt.

Structurele aanpak van de woningmarkt? Dat is de vlag die de lading niet dekt. Blok zal uit een ander vaatje moeten tappen om doorstroming te bevorderen, betaalbaarheid van het wonen te borgen en ervoor te zorgen dat beleggers de weg naar de woningmark weer weten te vinden. Je staat er bij, je kijkt er naar en je snapt het niet.